Onderzoek naar de invloed van een eerdere miskraam op de binding tussen moeder en haar kindje: deel jouw verhaal.
Ben jij ooit door een miskraam gegaan? Het kan behoorlijk emotioneel zwaar zijn, dat begrijp ik maar al te goed. Soms kan het ons in de war brengen als het gaat om onze gevoelens ten opzichte van het kindje dat na de miskraam is geboren. Ik heb zelf ook zo’n ervaring gehad en ik weet hoe verwarrend en uitdagend dat kan zijn. Daarom ben ik begonnen met een onderzoek om beter te begrijpen hoe een eerdere miskraam van invloed kan zijn op de band tussen moeder en kind.
Wil je meer te weten komen over het onderzoek? Blijf lezen. Als je geïnteresseerd bent in persoonlijke verhalen, Klik dan hier om verhalen te lezen van andere moeders die in dezelfde situatie hebben gezeten.
Weet je:
Wat we nog niet helemaal begrijpen, is hoe precies een miskraam de band tussen een moeder en haar gezonde baby beïnvloedt. Misschien voel jij je moe, angstig, onrustig of gespannen na een miskraam?
Ikzelf heb ook nagedacht over dit aspect van het ouderschap na mijn eigen miskraam en het viel me op hoe weinig erover wordt gesproken in de medische wereld. Ik denk dat het belangrijk is om meer inzicht te krijgen in deze specifieke situatie, omdat het kan helpen om de zorg beter af te stemmen.
De band tussen een moeder en haar kindje is onbetaalbaar. Jouw verhaal kan echt bijdragen aan het begrijpen van dit aspect van het ouderschap en aan een meer empathische en ondersteunende benadering van zorgverleners.
Stel je eens voor…
Je krijgt de kans om dieper in te gaan op de band tussen jou en je kind, vooral als die band na het verlies van een kindje tijdens de zwangerschap anders aanvoelt.
Als je meedoet aan dit onderzoek, kunnen we samen nieuwe inzichten ontdekken over hoe dit verlies de relatie tussen moeder en kind kan beïnvloeden. We willen begrijpen welke factoren hierbij een rol spelen, zoals gevoelens, onbegrip of de impact van de zorg die je hebt ontvangen. Doe je mee aan het onderzoek? Samen kunnen we dit belangrijke onderwerp beter begrijpen.
Wat betekent jouw deelname aan dit onderzoek voor jou?
In dit onderzoek draait het niet alleen om cijfers en feiten. Het geeft jou juist de mogelijkheid om je eigen ervaringen en gevoelens te delen, zodat je gehoord en begrepen wordt.
Wat jij te zeggen hebt en jouw verhaal zijn van onschatbare waarde voor dit onderzoek. Als je je stem laat horen, samen met anderen, dan kun je echt een groot verschil maken voor moeders die vergelijkbare verliezen hebben doorgemaakt.
Nieuwe inzichten kunnen leiden tot een groter begrip in de maatschappij over het emotionele proces na een miskraam en hoe dit van invloed kan zijn op de band met ons gezonde kindje. Het kan artsen en zorgverleners helpen om betere ondersteuning te bieden aan moeders die met dit verdriet omgaan.
Bovendien kan dit onderzoek helpen om de taboes rondom miskramen te doorbreken en de openheid en steun voor vrouwen die hiermee worstelen te bevorderen. Jouw bijdrage is van onschatbare waarde!
Onderzoek: ‘Hoe beïnvloedt een eerdere miskraam de band tussen moeder en haar gezonde kindje’
Heb jij een kindje gekregen na een miskraam? Dan wil ik je graag uitnodigen voor een persoonlijk en vertrouwelijk interview van 45 tot 60 minuten via de telefoon. Jouw verhaal delen kan helpen om samen een dieper inzicht te krijgen in hoe een eerdere miskraam de relatie met het kindje dat na deze ervaring is geboren, kan beïnvloeden.
Jouw deelname aan het onderzoek is ontzettend waardevol, en ik verzeker je dat alle informatie met de grootste zorg en vertrouwelijkheid zal worden behandeld. Ik begrijp hoe persoonlijk dit onderwerp is en het is van het grootste belang dat je je veilig voelt wanneer je je gevoelens en ervaringen deelt.
Doel van dit onderzoek…
Het ultieme doel van dit onderzoek is om meer bewustzijn te creëren over hoe een miskraam de band tussen moeder en kind kan beïnvloeden, zodat de zorg beter kan inspelen op de behoeften van ouders die deze ervaring doormaken. Jouw persoonlijke verhaal kan echt bijdragen aan ons begrip van dit aspect van ouderschap. Het kan de weg vrijmaken voor een meer empathische en ondersteunende aanpak van zorgverleners.
Als je geïnteresseerd bent om deel te nemen aan het onderzoek of vragen hebt over het onderzoek, neem gerust contact met me op via het contactformulier op mijn website of stuur een e-mail naar info@miskraamcoachsharon.nl
Ik begrijp dat meedoen aan het onderzoek best spannend kan zijn en dat is helemaal begrijpelijk. Veel vrouwen hebben me laten weten dat het gesprek op zichzelf al heel waardevol voor hen was.
Alvast bedankt voor jouw bereidheid om deel te nemen aan het onderzoek en jouw verhaal delen. Hiermee help je andere ouders die vergelijkbare uitdagingen doormaken. Samen kunnen we werken aan een dieper begrip en betere zorg voor iedereen die deze bijzondere reis van ouderschap onderneemt.
Liefs Sharon
PS: Zodra het onderzoek is afgerond, deel ik graag de resultaten met je.
”Het leven op de automatische piloot is een rode draad die door mijn leven loopt. Dit gold ook na mijn miskraam en tijdens mijn zwangerschap van Philou. In plaats van verbinding te maken met mijn baby in mijn buik, was mijn focus vooral gericht op het zoeken naar nieuw werk. Waarschijnlijk deed ik dit ook als afleiding, want de angst voor weer een miskraam was groot. Daardoor durfde ik de verbinding met Philou, toen nog in mijn buik niet aan te gaan. Het constante gehuil na de geboorte maakte dat ik minder plezier had in het ouderschap; ik had een kind dat ik niet meer zo leuk vond.
Nu, vier jaar later, na mijn herstel van een postnatale depressie, tijdens een nieuwe zwangerschap en met Philou die naar school gaat, doen we het anders. Angst en wanvertrouwen zijn omgevormd tot vertrouwen door het voelen van Bob in mijn buik. We maken verbinding, praten en delen”.
Marjon @zwarte_muisjes
”Ongeveer een jaar na onze eerste miskraam waren we opnieuw zwanger. Blij, maar minder onbevangen doorliepen we de zwangerschap in enkele stappen: stap 1 was een positieve test, stap 2 geen bloedingen, stap 3 een kloppend hartje, stap 4 de 12 weken voorbij….
Pas na die 12 weken, met de extra echo’s en de voelbare bewegingen in mijn buik, konden we meer en meer ontspannen.
We spraken tegen hem op de fiets of in bad en ik wreef geregeld over mijn buik met mijn handen. Ik voelde me sterk verbonden en was niet langer alleen. Ondanks de traumatische bevalling en het gevoel van gescheidenheid, volgde ik mijn instinct. Ik moest en zal bij hem zijn. Nu vier jaar later, is het is echt een mama’s kindje”.
Jolijn @de_miskraamtraan
”Het besef dat we in een week tijd twee kindjes hadden verloren, raakte ons diep. Koste wat het koste wouden we haar niet ook nog verliezen. De emotionele impact was groot. Ik wist dat stress niet goed was voor haar, maar tegelijkertijd besefte ik ook dat mijn baarmoeder geen veilige plek voor haar was.
We deelden dit verdriet, en zij had al zoveel ellende meegemaakt door het verlies van haar broertjes dat ze van zo dichtbij had moeten meemaken. We moesten elkaar helpen. Ze was zo welkom”.
Mieke Advocaat
”Ik was opgelucht dat ik snel weer opnieuw zwanger mocht worden, maar tegelijkertijd was ik doodsbang. Gedurende mijn hele zwangerschap van ons jongste zoon bleef ik het gevoel ervaren hebben dat er nog iets mis kon gaan. De vroege echo en ook de extra echo’s gaven me op dat moment het vertrouwen en de rust om verder te gaan. Als ik nu terugkijk op de momenten na de bevalling, hield ik mijn zoon nog steviger vast en dacht ik ‘oh wat fijn dat je leeft, wat ben ik blij dat je er bent’.
Bovendien, de coronatijd was een zegen. Het gaf me de tijd om te rusten en tegelijkertijd had ik genoeg energie om voor ons gezin en mezelf te zorgen. Soms komt de gedachte op: ‘Als het kindje van de miskraam er was geweest, dan was jij er niet geweest’. Dat maakt me verdrietig”.
Anoniem
”Ik dacht dat ik het verwerkt had, maar nu ik zwanger ben en heb wat ik zo graag wil, voel ik me niet op een roze wolk. Het verlies van mijn vorige zwangerschappen komt weer naar boven. Er hadden eigenlijk zoveel meer kinderen aan tafel moeten zitten. Ons leven had er heel anders uit kunnen zien. Mijn omgeving vraagt vooral hoe het met de baby gaat en vindt mijn mentale worsteling lastig. Dat voelt eenzaam.
Er groeit een prachtig levend mensje in mij. Ik reageer op haar bewegingen, maar tegen haar praten voelt vreemd. Ik ben enorm dankbaar, maar veel minder onbevangen.
Hoe mooi had dit kunnen zijn als ik ervan kon genieten? Als ik geen angst, spanning, verlies en rouw zou ervaren? De 15 weken van deze zwangerschap zing ik nog uit en hoop dat het dan leuk wordt”
Kim Slütter
”Na mijn eerste miskraam verloor ik even het vertrouwen in mijn lichaam, een gevoel dat moeilijk te begrijpen is zonder het zelf mee te maken. Verhalen van anderen worden opeens veel intenser wanneer je ze zelf beleeft. Pas toen onze jongste werd geboren, besefte ik dat ik nog niet klaar was voor het moederschap, toen onze oudste met 31 weken ter wereld kwam.
Ik voelde dat ik een essentieel stukje hechting had gemist door zijn vroeggeboorte. Bij de jongste ervoer ik meer dat moedergevoel, ik wilde er altijd voor hem zijn. De vier miskramen die we doorgemaakt hebben, hebben onze zoons tot een waar wonder gemaakt. Elke dag is een moment om intens van te genieten”.
Amanda Kroeze
”Mensen waren blij met onze nieuwe zwangerschap, maar ik zag ook twijfel in hun ogen, een afwachtende houding voordat ze echt blij durfden te zijn vanwege de pijnlijke ervaring van eerdere miskramen. Angst en onzekerheid waren constant aanwezig bij elke stap die we zetten: de zorgen over een mogelijk niet-kloppend hartje of de angst voor een vroeggeboorte.
De geplande keizersnede bood enige geruststelling, maar voelde ook dubbel. Mijn lichaam had gefaald tijdens de miskramen en nu was het niet in staat om op natuurlijke wijze te bevallen.
Na geboorte van onze dochter was ik overbezorgd. Alles wilde ik zelf doen, zonder de hulp van oppas of kinderopvang. Ik had geen baan, dus dacht ik dat ik het allemaal wel aankon. Ik wilde onze dochter niet uit handen geven, zelfs niet als mijn moeder aanbood om op te passen. ‘Nee mam, ik ben vrij, ik kan het wel alleen’. Er was zeker een band tussen mij en mijn dochter, maar soms te veel. Ze huilde veel en had behoefte aan structuur. Vaak dacht ik: eindelijk heb ik je bij me, maar dan huil je bij mij en ben je stil bij mijn man. Het bracht frustraties met zich mee, waar had ik dit aan verdiend?”
Lisa Pirovano
”Bij elke echo was er diezelfde spanning en angst, gaan we weer met een leeg gevoel naar huis? Toen we in de vijfde zwangerschap voor het eerst een kloppend hartje zagen, viel alle spanning ineens weg. We konden het niet geloven. Het voelde als een cadeautje. Er werd gepraat en gezongen, we waren dankbaar.
Het besef dat dit kindje de onze was, werd versterkt door zijn reactie op het horen van mijn stem van zijn eerste kort na de geboorte; hij werd stil. Dat was een magisch moment. We hebben nu drie fantastische kinderen en ja, ouderschap is niet altijd leven op een roze wolk, maar het hoort erbij”.
Anoniem
”Na meerdere miskramen en twee gezonde zoons, besefte ik dat ik meer miskramen had gehad dan levende kinderen. Dat raakte me emotioneel heel diep. Zwanger worden was niet het probleem, zwanger blijven wel. Hoewel de wens voor een groot gezin bleef, voelde ik ook angst. Gelukkig ontdekte ik drie maanden na de derde miskraam dat ik opnieuw zwanger was. De wens om dit kindje niet te verliezen was groot, we noemden hem ‘ons kadootje’.
Bij de geboorte van onze oudste zoon, J, raakte ik buiten bewustzijn en dat heeft jaren later onverwachts veel impact op hem gehad. Hij kreeg paniekaanvallen zodra ik uit zijn zicht was, zelfs in huis. Het besef dat ik zoveel uren van zijn leven had gemist, overviel me na de geboorte van M. gelukkig hebben J en ik elkaar weer teruggevonden door te praten over zijn geboorte. Zijn paniekaanvallen zijn steeds verder afgezwakt.
Na de bevalling van B hing mijn leven aan een zijden draadje vanwege hevig bloedverlies. Mijn man stond met een kind van een kwartier oud in zijn armen en was in angst, omdat hij dacht dat hij aan zijn kinderen moest gaan vertellen dat mama overleden was. Gelukkig kwam ik bij op de OK en dacht ik maar aan één ding: ik wil mijn kind. Want ik wil niet van hem gescheiden zijn”.
Sanne
”Van 7 zwangerschappen, 3 gezonde zoons. Als verloskundige weet je dat het niet goed kan gaan, maar je verwacht dit niet bij jezelf. Ik had van tevoren niet kunnen bedenken hoeveel impact het zou hebben. Na de eerste 8 weken van de allereerste zwangerschap, heb ik geen enkele zwangerschap meer leuk gevonden. Elke keer maar die spanning. Je denkt gaat het wel goed? De beweging van de baby in mijn buik gaven me rust, maar ik dacht aan alles wat maar fout kon gaan. Met de oudste is het soms een strijd. Enkele uren na zijn geboorte kon ik hem niet bij me hebben, vanwege een operatie. Al die tijd heeft hij bij mijn man op de borst gelegen, waardoor ik soms denk, daarom hebben jullie zo’n goeie band”
Maaike Ekema
”Van het verlies van Zoë tijdens de zwangerschap, gevolgd door een miskraam, tot de komst van Nienke: een emotionele en onzekere reis. Zwanger worden was geen probleem, maar zwanger blijven bleek een uitdaging. Een positieve zwangerschapstest, een knal test, bracht blijdschap, maar ook angst en onzekerheid. Het is een soort rouwrandje om je zwangerschap heen.
De ontwikkeling van Nienke in de baarmoeder was zorgeloos, maar het was voor mij moeilijk om ervan te genieten. De zwangerschap voelde eerder als een ziekte; ik was alleen maar bang om dingen fout te doen. De goedbedoelde opmerkingen van mijn directe omgeving zoals ‘probeer te genieten’, vond ik lastig. Als het mentaal niet goed zit, is het lastig om te genieten? Na de geboorte van Nienke voelde ons gezin zowel compleet als incompleet.
De start was moeizame vanwege de plotse scheiding na haar geboorte, een burn out en de vele huilbuien. Soms wilde ik haar wegleggen als ze huilde, maar dan groeide de onzekerheid in mij. Ik vroeg mezelf dan af, geef ik haar wel genoeg liefde? Door ziekte zat ik verplicht bij huis, waardoor de band tussen ons groeide. Toch blijft het plaatje niet compleet zonder foto’s van de bevalling”.
Simôn van Nynhuys
”Tijdens de zwangerschap van onze jongste zoon durfde ik me niet te binden. Waarschijnlijk uit zelfbescherming door het eerdere verlies van onze zoon bij 20 weken. Dit zorgde voor veel verdriet, ook het verdriet van onze oudste dochter kwam weer naar boven. Door een postnatale was ik afstandelijk naar haar toe. Soms lag ze in de box en dacht ik: ‘Wat nu? Moet ik wachten tot ze weer moet eten?’. Nu 10 jaar oud, vind ze het moeilijk om met mij over haar gevoelens te praten.
Een jaar na het verlies van onze zoon, waren we opnieuw zwanger. Tijdens de eerste zwangerschap van onze dochter zaten we op een roze wolk, dat gevoel was er nu gewoon niet. Ik voelde me net een broedmachine, totdat er na 9 maanden eindelijk iets gebeurde. Na de bevalling draaide alles om: Ik genoot intens van mijn zoon en had de kraamtijd waar ik altijd naar had verlangd”
Anouk Remie
”Mijn eerste zwangerschap eindigde met een curettage, omdat met 11 weken het hartje niet meer klopte. Hoe kon mij dit nou gebeuren, vroeg ik mezelf af. Ik ben omringd door zwangere vrouwen en baby’s, waarom gaat het bij mij fout? Waarom laat mijn lichaam me in de steek?
Het verlies van ons pukkie, was confronterend.
Een half jaar later raakte ik zwanger van onze dochter. In het begin van de zwangerschap ervoer ik angst om weer te verliezen. Pas na de eerste echo kon ik rustiger ademhalen. De moeizame bevalling en een abrupte stop van borstvoeding veroorzaakten meer trauma. Mijn lichaam had me opnieuw in de steek gelaten.
Tijdens de zwangerschap van onze zoon had ik last van te veel vruchtwater met een 24/7 rond meppend/stuiterende baby in de buik tot aan de bevalling aan toe, wat mijn plezier in de zwangerschap danig beperkte en waarbij ik zelfs moedeloos heb verzocht om in te leiden met 40weken maar daarvoor werd ik uitgeloot. Na de bevalling met net geen 42 weken voelde ik mij fysiek meteen veel beter.
Nu zijn onze kinderen 9 & 11. Onze dochter trekt naar papa en onze zoon naar mij. Het is onzeker of dat door de miskraam komt of dat het gewoonweg is dat onze karakters meer hetzelfde zijn”
Myra Kroeze
”Toen ik ontdekte dat ik zwanger was van Floor, voelde ik me totaal niet voorbereid. Het leek zo onwerkelijk om een kloppend hartje te zien, vooral omdat dit zo snel na de miskraam gebeurde. Was dit echt? Maar zelfs op 8 en 12 weken bleef het hartje kloppen. Pas vanaf week 20 begon ik er meer van te genieten. Na een traumatische bevalling, die leidde tot het ontwikkelen van PTSS, had ik moeite om aan de behoeften van Floor te voldoen.
Soms duwde ik haar van me af als ze toenadering zocht en dacht ik: “Je bent schoon. Je hebt een volle buik. Je kunt wel even wachten. Ik ga plassen”. Na intensieve begeleiding raakte ik, 2,5 jaar later, spontaan opnieuw zwanger. Het voortraject van deze zwangerschap verliep compleet anders: geen medicatie, op mijn eigen tempo en in alle rust. Ik voelde me niet langer als een kijkdoos, was veel relaxter en genoot meer van de zwangerschap. Waar Floor altijd actief en alert is, lijkt Ziva een totaal andere baby te zijn”.
Hanneke
”Onze oudste zoon bleek een huilbaby, door bevallingscomplicaties had hij zijn nekwervels verschoven en daardoor hoofdpijn. Ook bleek hij een reflux te hebben waardoor hij krijste van de pijn door maagzuur.
Met mezelf ging het steeds slechter. De huisarts dacht in eerste instantie aan PSS maar uiteindelijk bleek het toch een postnatale depressie te zijn waarvoor hulp werd ingeschakeld. Ik kon de liefde voor mijn zoon op dat moment niet vinden, waarover ik me enorm schuldig voel. Het was een lange weg maar naarmate hij rustiger werd en begon te lopen, vond ik het steeds leuker worden. Na zo’n 2,5 a 3 jaar verlangde ik wel naar een tweede, maar zag ook heel veel angst. Maar twee kindjes was altijd wat ik wenste. We gingen er toch voor.
Twee miskramen brachten verdriet en opnieuw twijfel. Na even de druk eraf en het toch weer opnieuw geprobeerd te hebben werd ik zwanger op vakantie van onze jongste zoon. De eerste paar weken zwangerschap waren spannend, maar elke dag misselijkheid bevestigde de zwangerschap. Door een nekhernia en bedrijfsproblemen van mijn man zijn werk, was ik mentaal niet toe aan de bevalling. Het werd een geplande keizersnede waarop ik goed kan terugkijken. Een lieve gynaecologe die me goed heeft ondersteund in alles. Gelukkig kon ik erg genieten van de jongste. Hij was rustig en tevreden en daardoor had ik hem soms langer bij me dan nodig was. Ik genoot ervan. Alsof ik de schade moest inhalen”.
Anja
”Een jaar na de geboorte van onze eerste dochter was ik opnieuw zwanger. Een anderhalve week na de zwangerschapsaankondiging tijdens een nieuwjaarsreceptie van de familie, kreeg ik een spontane miskraam. Ik nam mijn collega in vertrouwen en zij verzon een smoesje, zodat ik niet in de verlegenheid werd gebracht om daar iets over te zeggen op mijn werk. Mijn man beleefde de miskraam anders. Ik was al vooruit aan het denken en door de miskraam viel die fantasie in stukken. Maar ik wist dat ik in staat was een baby te voldragen, vanwege een eerdere voldragen zwangerschap. Dat heeft mij geholpen te relativeren. In het begin was ik minder onbevangen, maar naarmate de zwangerschap vorderende werd dat minder.
De geboorte van onze jongste en de kraamweek waren heel positief. Die ervaring heeft mijn gevoel gekleurd. Het had een goede afloop. De natuurlijke bevalling droeg bij aan een sterker gevoel van verbondenheid. Bij onze oudste gebeurde alles onverwachts vanwege zwangerschapsvergiftiging. Bij de jongste verliep het veel natuurlijker, waardoor ik rustiger naar het moment van bevallen toe leefde”.
Anoniem
”Het verlies van onze dochter met 24 weken, zorgde voor druk op onze relatie. Mijn partner was er voor me wanneer ik hem nodig had, maar we gingen beide op een andere manier met ons verdriet om. Hij zocht afleiding in zijn werk, terwijl ik me verloor in simpele Disney-films.
De zwangerschap van onze zoon was geen vervanging, maar een verrijking. Het was echter verre van een onbezorgde zwangerschap. Door het verlies van onze dochter en de twee miskramen, durfde ik tijdens de eerste 12 weken van zijn zwangerschap niet te hechten. Ik hield mezelf voor dat als ik geen band zou opbouwen en hem zou verliezen, de pijn minder groot zou zijn. Vanaf de zesde week onderging ik wekelijkse echo’s. Telkens weer die angst: klopt zijn hartje nog wel? Tussen de 13de en 20ste week spookte de gedachte door mijn hoofd: zou er een tumor groeien? Maar ik dwong mezelf om elke dag een uur lang mijn handen op mijn buik te leggen en hem te voelen.
Ondanks dat onze zoon nu 2,5 jaar oud is, blijft de angst om hem te verliezen groot. Ik gun mezelf nauwelijks tijd voor persoonlijke ontspanning, omdat het vertrouwen in anderen minimaal is. Daarom gaat hij niet naar de peuterspeelzaal. Wat als er iets gebeurt? Geef ik mezelf dan de schuld?”
– Anoniem