‘Ik zie jou, omdat ik jou was’
Najaar 2020. De 8-weken echo. Jayden, mijn zoontje van 1,5 jaar maakt duidelijk dat hij er klaar mee is.
De verloskundige kijkt naar het scherm. Haar gezicht verandert. Ik voel het al voor ze iets zegt.
‘Sorry, maar er is geen kloppend hartje’.
Die woorden halen me uit de werkelijkheid, alsof de wereld op mute is gezet. De rest van wat ze zegt gaat langs me heen.
‘Een missed abortion’, hoor ik haar nog vaag zeggen.
Mijn handen bewegen automatisch terwijl ik mijn broek aantrek. Ik voel, de koude gel in mijn onderbroek.
En ik loop naar huis. Met Jayden in de kinderwagen, en een briefje voor de gynaecoloog in mijn hand. Maar vanbinnen? Leegte.
Een week later stroomt het bloed, als tennisballen zo groot, langs mijn benen. Het is fysiek. Het is heftig.
En dat, lieve jij… is het moment waarop ik val. Diep, keihard, alles onder me wegzakkend.
Net als zoveel anderen, bleef ik stil.
Woede. Schuld. Schaamte. Mijn lichaam leek me in de steek te hebben gelaten. Mijn vrouwelijkheid, mijn vertrouwen in mezelf… alles was in één klap verdwenen.
Na het verlies van een zwangerschap gaat de wereld door. Maar jouw leven staat stil.
Je toekomst, je dromen, alles lijkt weg te vallen. Wat overblijft, is een stille leegte. Het verdriet is groot, allesomvattend en toch bijna onzichtbaar voor anderen.
In die stilte probeer je iets te vinden om je aan vast te houden. Maar hoe ga je verder als alles om je heen is veranderd?
En ik snap het…
Leven na verlies? Niemand heeft je dit ooit geleerd.
Er is geen handleiding. Geen stappenplan. Rouwen is persoonlijk. Het raakt je in elke vezel van je bestaan… lichaam, ziel, hart.
En nee, het is niet simpelweg ‘schouders eronder en door’. Het haalt je in. Misschien niet vandaag, maar het komt.
Het gaat niet om vergeten, maar om leren vasthouden op een andere manier.
De pijn die je voelt… diep vanbinnen… het vormt je.
Het is stilstaan bij wat je kindje je heeft gebracht en wat je kindje van jou heeft mogen krijgen. Dat is geen stap terug.
Het is leren voelen, zonder je te verliezen.
Het vinden van die plek waar liefde en pijn samenkomen. Die plek waar jij rust kunt vinden, zonder je te verliezen.
Leven na verlies is geen rechte weg. Geen checklist die je afvinkt. Het is een weg van vallen, opstaan en soms weer vallen.
Je hebt handvatten nodig. Een plek waar je écht gehoord wordt. Een weg naar heling.
Niet nog meer eindeloos zoeken online, waar je alleen maar meer verward en onzeker van wordt.
Geen oppervlakkige troost of goedbedoeld advies. Maar iets dat écht helpt.
Je wilt iemand die blijft staan, ook als het ongemakkelijk wordt. Iemand die niet wegkijkt. Iemand die je helpt voelen zonder het te ontkennen.
Wat jij voelt, doet ertoe.
Heling kost tijd. Geduld. Zachtheid.
Het pad is kronkelig en onzeker, dat klopt. Maar je hoeft het niet alleen te dragen.
En dat is de enige weg vooruit.
‘Ik dacht dat mijn verdriet zou verdwijnen als ik opnieuw in verwachting zou raken. Tot ik na de geboorte van onze jongste zoon in 2021, letterlijk door mijn benen zakte en in een postnatale depressie belandde’.
– Sharon Belt-Sipkens
Ik weet precies hoe het voelt.
Het verlies, de rouw, de pijn… ik ben daar geweest.
Die momenten waarop je denkt dat je nooit meer adem kunt halen. De diepe dalen, waarop alles lijkt te verdwijnen… hoop, vreugde, zelfs jezelf.
Maar er is ook iets anders. Kleine pieken. Subtiele veranderingen. Het moment waarop je weer durft te voelen, zelfs al doet het pijn.
Langzaam, met horten en stoten, ontstaat er ruimte. Ruimte voor liefde en pijn tegelijk. Voor herinnering en het leven hierna.
Het kostte me al mijn moed, tranen, al mijn energie en zelfs een stukje van mijn hart dat ik nooit terugkrijg.
Maar…Het leven kreeg weer kleur. Niet omdat het verdriet verdween, maar omdat ik een manier vond ermee om te gaan.
Het was het allemaal waard.
Wil je horen hoe ik omga met mijn verlies? Luister dan naar deze podcasts waarin ik te gast was.
– Sharon Belt-Sipkens
Van verdriet naar ruimte voor jezelf
Na mijn verlies leerde ik om mijn emoties niet weg te stoppen, maar ze toe te laten.
Ik leerde de methode van miskraamcoach en paste die aan op mijn eigen manier: simpel, krachtig, en toepasbaar in je dagelijks leven.
In de afgelopen jaren heb ik veel ouders geholpen die vastliepen in hun verdriet.
Wat ze ontdekten?
Ze gaven zichzelf de ruimte om te voelen zonder schuld. Ze stopten met vechten tegen hun emoties en vonden langzaam weer ruimte voor zichzelf.
Het verdriet krijgt geen plek, maar het beheerst je niet meer.
Jij hebt de controle, en ik geloof dat jij dit ook kunt.
Ik weet dat dit voor veel vrouwen en mannen een proces is.
Maar langzaam kom je op een punt waar je weer energie hebt.
Waar je een boek kunt lezen, zonder steeds weg te dommelen.
Waar je nachten doorslaapt, zonder dat je hoofd blijft malen.
Waar je niet meer hoeft te vechten, zonder jezelf te verliezen.
Het leven krijgt weer kleur.
Niet omdat het verdriet weg is, maar omdat je leert hoe je ermee om kunt gaan.
Dat is heling. Dit proces gun ik jou ook en ik wil je daar graag bij helpen.
Het is niet makkelijk, maar het is het waard.
Naast rouwcoach ben ik natuurlijk ook gewoon Sharon
In het kort:
- Geboren in 1990, Emmen
- Ik denk veel, misschien soms wel iets té veel.
- Mama van drie: Jayden, Noah (midden in zijn ‘nee-fase’) én een sterrenkindje. Jayden test ondertussen vrolijk mijn
grenzen, en je snapt dat dat af en toe kortsluiting veroorzaakt 😉 - Getrouwd met Justin sinds 2019
- Mijn ervaring met een wat kille oncoloog in 2020 inspireerde me om mensen écht te begrijpen, wat hun situatie ook is.
- Pure chocola (>85%) is mijn zwakte, dus daar begin ik maar niet over.
- Mijn boekenplank? Vol. Uitgelezen boeken? Minder vol.
- Ik ben een trotse introverte Hoogevener. Alleen een weekendje in de bossen? Hemels!
- Sporten in onze eigen gym is mijn uitlaatklep. Opruimen, daar ben ik wat minder goed in. Sorry, Justin.
- Van bekkenfysiotherapeut Msc., naar rouwcoaching en drie dagen voor de klas: soms is verandering nodig
Heb je een vraag of wil je iets met me delen?
Laat het me weten waar je tegenaan loopt. Ik help je graag weer opstaan.
